پرهیز از جدال و شوخى
«لا تمار فیذهب بهاؤک و لا تمازح فیجترأ علیک.»: 
جدال مکن که ارزشت مىرود و شوخى مکن که بر تو دلیر شوند.  

• چنین گفت پیرى پسندیده دوش که در هند رفتم به کنجى فراز تو گفتى که عفریت بلقیس بود در آغوش وى دخترى چون قمر چنان تنگش آورده اندر کنار مرا امر معروف دامن گرفت طلب کردم از پیش و پس چوب و سنگ به تشنیع و دشمنام و آشوب و زجر شد آن ابر ناخوش ز بالاى باغ ز لا حولم آن دیو هیکل بجست که اى زرق سجاده ى زرق پوش مرا عمرها دل ز کف رفته بود کنون پخته شد لقمه خام من تظلم برآورد و فریاد خواند نماند از جوانان کسى دستگیر که شرمش نیاید ز پیرى همى همى کرد فریاد و دامن به چنگ فرو گفت عقلم به گوش ضمیر نه خصمى که با او برآیى به داو برهنه دوان رفتم از پیش زن پس از مدتى کرد بر من گذار که من توبه کردم به دست تو بر کسى را نیاید چنین کار پیش از آن شنعت این پند برداشتم زبان در کش ار عقل دارى و هوش
• خوش آید سخنهاى پیران به گوش چه دیدم؟ پلیدى سیاهى دراز به زشتى نمودار ابلیس بود فرو برده دندان به لبهاش در که پندارى اللیل یغشى النهار فضول آتشى گشت و در من گرفت که اى ناخدا ترس بى نام و ننگ سپید از سیه فرق کردم چوفجر پدید آمد آن بیضه از زیر زاغ پرى پیکر اندر من آویخت دست سیه کار دنیاخر دین فروش بر این شخص و جان بر وى آشفته بود که گرمش بدر کردى از کام من که شفقت برافتاد و رحمت نماند که بستاندم داد از این مرد پیر؟ زدن دست در ستر نامحرمى مرا مانده سر در گریبان ز ننگ که از جامه بیرون روم همچو سیر بگرداندت گرد گیتى به گاو که در دست او جامه بهتر که من که می دانیم؟ گفتمش زینهار که گرد فضولى نگردم دگر که عاقل نشیند پس کار خویش دگر دیده نادیده انگاشتم چو سعدى سخن گوى ورنه خموش

مسلم اوّل، شه مردان علی

عشق را سرمایه ایمان علی

خاکم و از مهر او آیینه‌ام

از ولای دودمانش زنده‌ام

در جهان همچون گهر تابنده‌ام


می‌توان دیدن نوا در سینه‌ام

از رخ او فال پیغمبر گرفت

ملت حق از شکوهش فر گرفت

هر که دانای رموز زندگیست

سرّ آسمای علی داند که چیست

شیر عشق این خاک را تسخیر کرد

این گل تاریک را اکسیر کرد

زیر پاش اینجا شکوه خیبر است

دست او آنجا قسیم کوثر است

عشق با دشوار ورزیدن خوش است

چون خلیل از شعله گل چیدن خوش است

مسلم اوّل، شه مردان علی

عشق را سرمایه ایمان علی