من یاد قد خمیده بودم          با خویش ترانه می سرودم

می گفتم اگر مدینه  بودم           من حال ز زخم سینه بودم

می مردم از آن دو دست بسته        هیهات ز پهلوی شکسته

فکری که همیشه در سرم بود          تنهایی جد و مادرم بود